Tag

Regisseur Mario Camerini levert met Il Signor Max (1937) een fijne comedy of manners af met Vittorio De Sica en Assia Noris in de hoofdrol. Deze komedie met Hollywood touch is een typisch voorbeeld van een Italiaanse telefoni bianchi’ studiofilm.

De ingetogen niet professionele acteurs, de verpauperde stedelijke setting en de muziek van Alessandro Cicognini maken van De Sicca’s Ladri di biciclette (De fietsendieven, 1948) een van de ontroerendste naoorlogse Europese films. De film wordt ook vandaag nog tot de grote Europese meesterwerken gerekend, getuige deze Critics’ Picks van de New York Times.

In 1952 vraagt de Amerikaanse producent David O. Selznick aan de Italiaanse neorealisten Vittorio De Sica en Cesare Zavattini om in Rome een film te speelfilm te maken op neorealistische leest. Hollywoodsterren Montgommery Clift en Jennifer Jones moeten van de film, die Stazione Termini moet gaan heten, een kassucces maken. Het artistieke water tussen De Sica en Selznick blijkt echter te diep: Selznick beslist de fil

In deze scène uit C’eravamo tanto amati (1974) vat de Italiaanse regisseur Ettore Scola de binnenlandse kritiek op het Italiaans Neorealisme goed samen. Nicola Palumbo (rol voor Stefano Satta Flores) is een fervent verdediger van de Neorealistische school, wat zijn rol als tragische held in deze film verder onderstreept.

In 1962 maken Federico Fellini, Luchino Visconti, Vittorio De Sica en Mario Monicelli een episodefilm die zijdelings gebaseerd is op Boccaccio’s Decamerone (14e eeuw). Twee jaar nadat hij in La dolce vita (1960) de sterrencultus en het decadente leven fileerde, laat Fellini in zijn episode (Le tentazione del Dottor Antoni) Anita Ekberg opnieuw een man tot waanzin drijven.