Tag

In deze scène uit C’eravamo tanto amati (1974) vat de Italiaanse regisseur Ettore Scola de binnenlandse kritiek op het Italiaans Neorealisme goed samen. Nicola Palumbo (rol voor Stefano Satta Flores) is een fervent verdediger van de Neorealistische school, wat zijn rol als tragische held in deze film verder onderstreept.

C’eravamo tanto amati (Ettore Scola, 1974) is niet enkel een hommage aan de coryfeeën van de Italiaanse filmgeschiedenis (De Sica, Fellini…), maar dor het gebruik van ‘collagetechnieken’, een niet lineaire narratieve structuur, direct address, etc… ook een (post)moderne film en daarmee echt een kind van zijn tijd.

Ettore Scola brengt hulde aan Federico Fellini’s La dolce vita (1960). De setting (i.c. zowat de bekendste filmset uit de Italiaanse filmgeschiedenis) en de cameo’s van Fellini en Marcello Mastroianni kunnen gelezen worden als een zelfreflectie op het medium film en op de filmgeschiedenis.

La dolce vita - In deze schandaalfilm van Federico Fellini (1920-1993) worden eenzaamheid, zinloosheid en tragiek scherp afgezet tegen de economische heropleving van de jaren 1960. De film geeft als geen andere de nieuwe decadentie aan die zich van de Italiaanse samenleving meester maakt.